Het coronavirus is gekomen…
Veel mensen zijn eraan overleden. Veel anderen zijn ziek (geweest). Overheden doen er van alles aan om besmetting met het virus te voorkomen.
Ondertussen zijn er ook mensen die indirect lijden door corona. Werkers in de zorg. Alleenstaanden. Zzp-ers. Werknemers. Bedrijfseigenaren. … . Maar ook arme mensen. Zoek bijvoorbeeld maar eens op ‘Lagos Nigeria gevolgen corona’ (zoals hier) – hierbij een voorbeeld: ‘Honger dreigt voor miljoenen in Afrikaanse steden door coronalockdown‘. Nog een voorbeeld (engelstalig, doorgestuurd door een vriend): ‘When a Pandemic falls on the Poor‘.
Het is zo langzamerhand de vraag wat erger is… het directe of het indirecte lijden door het coronavirus.
Mensen zijn altijd het bangst voor wat ze denken dat directe dreigingen zijn; eventuele gevolgen voor de toekomst worden niet meegenomen. Is dat niet logisch? Als je je nu niet beschermt tegen een directe dreiging, is er toch sowieso geen toekomst meer? Dat lijkt heel plausibel, maar is die dreiging werkelijk zo reëel? Opinieschrijvers denken daar verschillend over. En dat is niet het onderwerp van dit stukje.
Mensen die in armoede leven hebben een grotere kans om honger te krijgen dan andere mensen. Dan komt – in mijn logica – verantwoordelijkheid in beeld. Ik ben beslist niet rijk – de bank is eigenaar van mijn huis en ik vraag me niet eens meer af hoe dom dat is (zie … wees tevreden met wat u hebt.). Moet ik dan voor die arme mensen zorgen, of mag ik dat overlaten aan de echt rijken met hun goede-doelen-stichtingen op hun eigen naam?
Lees Deuteronomium 15:4-5, en vers 7-8, en vers 11. Net als de Israelieten houden wij ons niet aan Gods geboden, dus zullen er altijd armen zijn. Maar God vindt dat wij, net als de Israelieten, dat niet als excuus mogen gebruiken, en ook dat is een gebod van God. Dus…
Hoe voelt dat nou als je zelf arm bent? Ik weet er niet zoveel meer van, maar toen ik jong was was er een periode waarin ik in oktober bij koud weer nog in de korte broek naar school ging. Waarom? Dan kwamen er geen gaten in mijn broek als ik viel. (Toen was het geen mode om gaten in je broek te hebben…) Maar het kan in ieder geval véél erger; je wilt niet dat dat je overkomt: lees wat God ons via Agur doorgegeven heeft in Spreuken 30:8-9.
Maar nu ben ik niet arm. Zoals gezegd, ook niet rijk, maar ik hoef niet alles voor mezelf te houden om in leven te blijven. Ik heb al eens een pleidooi gevoerd voor het weggeven van tien procent van je netto inkomen. Mocht je dat niet als vaste stelregel willen aannemen, doe het dan tijdelijk, tot corona ‘over’ is. Of doe (tijdelijk) méér!
De voedselbanken hebben geld nodig. De dichtstbijzijnde voor mij is Voedselbank Hardenberg Ommen. Maar je kunt ook zoeken op de site van de Voedselbanken – vul de gemeente waar je woont in, en dan krijg je meer informatie, meestal ook een website van de plaatselijke voedselbank, en daar kun je weer vinden hoe je geld kunt geven of op een andere manier kunt helpen.
Maar: heb ik die verantwoordelijkheid? Moet ik helpen? In ‘de eerste christelijke gemeente’ werd ‘alles’ gedeeld (zie Handelingen 2:45). Later verkochten rijke mensen hun bezittingen en deelden die uit (Handelingen 4:34-37).
Ja, maar dat was best wel dom! Later moest er juist voor hun gecollecteerd worden! Lees dit maar eens: Romeinen 15:25-27, 1 Korintiërs 16:1-3, 2 Korintiërs 8 en 9.
Vraag je eens af: was wat de rijke mensen destijds in Jeruzalem deden dom, of getuigde het van Godsvertrouwen?
Het is duidelijk welke keuze veel rijke mensen met hun eigen stichting nu maken: ze geven heel veel weg, maar hun rijkdom wordt niet minder.
Johannes de Doper had een heel radicale boodschap, zie Lucas 3:10-11. Jezus ook, zie Marcus 6:7-13.
Later moesten de discipelen een andere keuze maken: zie Lucas 22:35-36.
Volgens mij is de overeenkomst bij de verschillende instructies dat het moet dienen om het evangelie zonder belemmeringen te (kunnen) verkondigen.
Mag je dan niet genieten van je rijkdom? Zeker wel! Lees Prediker 9:9-10. Maar dat is niet het enige gebod van God
In z’n algemeenheid is zorg voor de armen, binnen of buiten je christelijke gemeenschap, een plicht; zie bijvoorbeeld Galaten 2:10.
Maar wat schiet ik er nou zèlf mee op? Lees Matteüs 6:19-21. Maar ik mag toch niet ‘geuren’ met mijn eigen vrijgevigheid (zie Matteüs 6:1-4)?! Nee, dat mag niet om mezelf op de borst te kloppen of om mezelf een schouderklopje te geven. Maar wèl om jou op te roepen om vrijgevig te zijn – zie 1 Kronieken 29, in het bijzonder vers 17 voor Davids bedoelingen. (Ik heb daar eerder al een stukje over geschreven: Hoe ging het in 2018, financieel?)
Alsjeblieft, geef!
Reageren kan via e-mail; zet er s.v.p. de titel van dit stukje bij.