Vandaag is het Hervormingsdag. Volgend jaar zal het 500 jaar geleden zijn dat Maarten Luther zijn 95 stellingen op de kerkdeur in Wittenberg gezet heeft.
Hij heeft ook een inmiddels bekend lied geschreven, zie de titel van dit stukje. Hieronder volgen enkele stukjes (geciteerd uit het Liedboek 2013, lied 898).
Een vaste burcht is onze God,
een wal die ’t kwaad zal keren;
zijn sterke arm houdt buiten schot
wie zich niet kan verweren.
Hoe satan ook woedt
en wat hij ook doet,
’t is machteloos geweld, –
zijn vonnis is geveld.
Al rooft de tiran
ons wat hij maar kan,
ons goed en ons bloed,
laat hem zijn overmoed!
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar ik heb weleens de indruk dat het kwaad heel dichtbij komt. Daarvoor hoef ik niet direct te kijken naar Noord-Korea of een ander land waar christenen vervolgd worden…
Als het gaat om wat ik hier om mij heen zie en voel, heb ik moeite met dit lied, zeker om het ook nog eens (mee) te zingen.
Job zat indertijd ook niet bepaald in een fijne situatie. Eerst was hij een man van aanzien, toen werd hij vrijwel uitgekotst; de meeste van zijn vrienden waren ervan overtuigd dat hij wel gezondigd moest hebben om zó’n straf van God te krijgen. En toch zei hij: “Ik weet, mijn redder leeft, en hij zal tenslotte hier op aarde ingrijpen.” (Job 19:25).
De laatste regel van het lied, “Gods rijk blijft ons behouden.“, geeft dat ook aan. Taalkundig ‘lekker’ dubbelzinnig, want is “ons” een datief (meewerkend voorwerp) of een accusatief (lijdend voorwerp)? Blijft het voor ons behouden, wacht het op ons (datief)? Of behoudt het ons (accusatief)?
Ik denk dat het niet uitmaakt hoe je het taalkundig opvat; in beide gevallen komt het goed, alleen niet hier…
En dankzij de inspanningen van o.a. Maarten Luther mogen we zèlf in de Bijbel lezen! Goed om te herdenken, die Hervormingsdag.
Reageren kan via e-mail; zet er s.v.p. de titel van dit stukje bij.
6 december 2017: verwijzingen naar Bijbelteksten vervangen; geen NBV maar HSV (reden).