Hoe kan dat nou? Wat je met iemand deelt wordt toch minder?! Zo ben ik het tenminste wel gewend… Als ik een appel met iemand deel, hebben we elk de helft. Anders dan in twee helften verdelen kan natuurlijk ook, maar je hebt nooit de hele appel, als je deelt.
Dus bij vreugde delen is er iets vreemds aan de hand. Blijdschap delen werkt kennelijk net als iets kopiëren op je computer: dan heb je ’t zelf nog tot je beschikking, en ’t staat ook op bijvoorbeeld je backupschijf (in de ‘cloud’, of waar dan ook). En blijdschap delen is vrijwel nooit illegaal. Vrijwel? Veel lawaai maken wordt je niet door iedereen in dank afgenomen…
Volgens mij is dat een gave van God, dat blijdschap niet minder wordt, als je ’t deelt. En soms werkt ’t met andere dingen ook, lees maar eens wat ik op Dankdag gepubliceerd heb.
Maar dan is dat je bij het delen van verdriet minder overhoudt van wat je had óók een gave van God. Je hebt iets waar je (meestal) niet om gevraagd hebt, en door het met iemand te delen, wordt het minder. God wist als het ware een deel van het verdriet bij jezelf uit… ook een vorm van wiskunde. 😉
Een nicht van mij maakte me attent op een mooi stukje, dat wel iets te maken heeft met het delen van verdriet: ‘Blijf bij me‘. Over hoe belangrijk je aanwezigheid voor een ander kan zijn…
Reageren kan via e-mail; zet er s.v.p. de titel van dit stukje bij.