“Dominee, wij moeten eens praten. Kan ik een afspraak maken?”
“Dat mag, maar u kunt ook meteen even meekomen. Ik heb nu wel tijd.”
Eenmaal in de studeerkamer…
“U weet vast nog dat we laatst naar zo’n avond over pastoraat aan ongehuwde stellen zijn geweest.”
“Jazeker weet ik dat nog. Ik vond het prachtig, wat daar gezegd werd; de ruimte die er gegeven werd; de overweldigende liefde…” Mijn gedachten maken even een vreemde sprong: die man tegenover mij is toch weduwnaar? “En wat wilt u daarmee zeggen?”
“Nou, een bevriend stel heeft mij aangeboden één van mijn problemen een beetje te verlichten.”
“Welk probleem? Och, laat maar, ik snap het al, denk ik…”
“Inderdaad, dat is het. We hebben samen nagedacht over of het wel zou kunnen. We hebben ervoor gebeden. We houden ons aan die regel van Jezus, dat we zó met anderen omgaan als we graag willen dat er met ons omgegaan wordt. En overspel kun je het niet noemen, want we zijn het er alledrie over eens. En we leven bovendien in een heel andere tijd dan toen Paulus z’n brieven schreef… Ik vind die nieuwe hermeneutiek iets geweldigs.”
Er schiet mij iets door de gedachten over trouwen, en over zelfbeheersing, en over een stukje over ‘ergens voor bidden’, maar het is ook zo weer weg…
“Dat is waar, maar wat u nu voorstelt gaat naar mijn indruk wel erg ver! Kunt u niet in uw eentje verlichting vinden?”
“Dominee, de liefde is niet zelfzuchtig, heb ik altijd gehoord.”
“Tja, als u denkt dat het een goede oplossing is, moet u het maar zo doen. Er staat niet voor niets ‘Laat ieder zijn eigen overtuiging volgen.’.”
“Ik vind dat andere mensen hier ook van moeten weten. We mogen van geluk spreken dat we in deze tijd leven, met deze cultuur. Het zou toch triest zijn als anderen maar wat bleven martelen. Zou u een stukje in ons kerkblad willen schrijven? En ook in de regionale kerkbode?”
“Dat wil ik wel doen. Wilde u verder nog iets bespreken?”
“Eh, … , misschien zouden we een christelijke omroep zo ver kunnen krijgen dat ze een serie maken over de onderlinge liefde; ik meen me te herinneren dat ik laatst ergens een artikeltje heb gelezen dat je zoveel kunt leren van kijken hoe andere mensen het doen. Dat zouden ze dan gelijk mee kunnen nemen. Ik weet ook al een titel: ‘Love reigns’. Wat vindt u ervan?”
Geweldig, dan zou ik eindelijk zònder me schuldig te voelen…
“Dat is, denk ik, wel een hele grote stap vooruit… laten we het eerst maar eens bij die stukjes houden.”
“Goed dominee, dan ga ik maar weer eens.”
Reageren kan via e-mail; zet er s.v.p. de titel van dit stukje bij.
