“Dominee, wij moeten weer eens praten. Kan ik een afspraak maken?”
Dat is al even geleden, dat die man langs geweest is… iets van een jaar of zo.
“Dat mag, maar u kunt ook meteen even meekomen. Ik heb nu wel tijd.”
Dat zei ik volgens mij de vorige keer ook. Ach, goede gewoonten…
Even later, in mijn studeerkamer…
“Vorig jaar hebben we het gehad over dat bevriende stel, dat mij hielp één van mijn problemen een beetje te verlichten.”
“Dat herinner ik me nog. Zoiets had ik nog niet eerder gehoord.” Mijn gedachten gaan terug naar vorig jaar, en naar aan de ene kant de verlegenheid die ik toen voelde, en aan de andere kant … o ja, maar ik heb daar nooit iets mee gedaan; ik weet nog steeds niet of ik daar blij mee moet zijn, of niet…
“Ik heb nu een betere oplossing.”
“Ik ben benieuwd…”
“Ik woon nu samen met twee vrouwen, een moeder en een dochter. Met wat in het boek Amos staat heeft dat dus niks uit te staan.”
Er schiet mij iets door de gedachten over het wel erg letterlijk, misschien wel té letterlijk, nemen van teksten, maar ik heb een beter bezwaar.
“Dat is op zich wel waar, maar hoe kijkt u tegen wat daarover in Leviticus 18 staat?”
“Dominee, dat staat toch in een gedeelte dat met afgodendienst te maken heeft?! Dat zijn we helemaal niet van plan! We houden ons aan de wet van de liefde.”
“Ik heb hier moeite mee, maar dat ligt misschien aan het feit dat ik niet met vergelijkbare problemen zit als u. Dus als u denkt dat dit een goede oplossing is, moet u het maar zo doen. Er staat niet voor niets ‘Laat ieder zijn eigen overtuiging volgen.’.”
“Dank u voor uw steun. Dan ga ik maar weer eens.”
De liefde is toch een wonderlijk iets. En waar we met die nieuwe hermeneutiek uit gaan komen? Ik ben wel benieuwd of deze man nog andere ‘oplossingen’ bedenkt.
Reageren kan via e-mail; zet er s.v.p. de titel van dit stukje bij.
