Terwijl ik een stukje schreef voor een andere website vond ik deze uitspraak: “Het gaat zelfs zo ver dat de invloed van een alleenstaande werkende moeder die veel van huis is niet alleen bij haar eigen zoon of dochter spijbelgedrag in de hand werkt, maar ook bij de klasgenoten van haar kind.“. Bron: Economische beslissingen onder invloed van de drang om ‘erbij te horen’.
Dit is toch wel een verschrikkelijk politiek incorrecte uitspraak! Ik ben benieuwd hoelang die er nog blijft staan… maar goed, ik houd van complotten en onzin (dat is niet hetzelfde, daar kom ik bij leven en welzijn wellicht nog eens op terug).
Ik chargeer: de overheid vindt het zó belangrijk dat die moeder werkt dat zij (de overheid, dus) de (toekomstige) (maatschappelijke) kosten van die spijbelkinderen voor lief neemt.
Kijk, míjn visie op wetenschap komt aardig overeen met die van Oriana Fallaci: “De wetenschap bestaat niet, de wetenschap is een mening. En hij toont helemaal niets aan, zeker niet het leven en de dood.” (citaat uit haar boek ‘Een man’). Maar van de overheid mag je toch wat anders verwachten?
Op scholen moet de evolutietheorie worden onderwezen. Terwijl die geen wetenschap is, want de gebeurtenissen van destijds zijn niet herhaalbaar.
Goed, zo gaan we er niet uitkomen.
Dan probeer ik het op een andere (politiek incorrecte) manier: is het doordrammen van jouw (politiek correcte) standpunt zoveel (toekomstige) ellende waard?
Zou je willen overwegen de keuze aan (de) mensen zèlf over te laten? Stel dat die alleenstaande moeder dat onderzoek óók kent, zou het dan niet fijn zijn als ze steun van de overheid had om haar kinderen goed op te voeden? Hebben we daar als maatschappij niet veel meer aan dan dat die moeder nu ‘haar eigen broek kan ophouden’ maar we later met een veel grotere rekening geconfronteerd worden?